وقتی سینما دهانش را فروخت

 

وقتی سینما دهانش را فروخت

وقتی بهروز افخمی، کارگردانی که زمانی در صف هنرمندان منتقد ایستاده بود، امروز مردم معترض را «۵ درصدی‌های پول‌دار و بیکار» می‌نامد، دیگر نمی‌توان از «انحطاط فرهنگی» فقط در تماشاگران گفت — باید از سقوط اخلاقی بخشی از سینما نیز حرف زد.

افخمی، همان که روزی با زبان انتقاد به میدان می‌آمد، حالا تبدیل به بلندگوی نظامی شده که از پول همین مردم، نان می‌گیرد و علیه‌شان سخن می‌گوید. او، مانند بسیاری از «هنرمندان جیره‌خوار دولت»، فراموش کرده که هنر یعنی آینه‌ی رنج مردم، نه سپرِ قدرت.

چگونه ممکن است هنرمندی که از بودجه عمومی تغذیه می‌کند، مردم را به خاطر فقر و خشمشان تحقیر کند؟

کدام وجدان هنری اجازه می‌دهد هنرمند، مردمِ بی‌صدا را “۵ درصد بی‌کار و پرمدعا” بنامد، در حالی که همان مردم با بلیت‌های گران و نان‌های بی‌جان، هزینه‌ی زندگی هنرمندان وابسته را می‌پردازند؟

مشکل این است که بخشی از هنرمندان ایران، دیگر هنرمند نیستند — آن‌ها کارمندان فرهنگی قدرت‌اند. با بودجه‌های میلیاردی فیلم می‌سازند، از سانسور دفاع می‌کنند، و بعد در رسانه‌ها ادای روشنفکر در می‌آورند.

این‌ها همان کسانی هستند که در جشنواره‌های فرمایشی لبخند می‌زنند و از “امنیت و آرامش کشور” حرف می‌زنند، در حالی که خیابان پر از درد و خاموشی است.

بهروز افخمی تنها یک نمونه است از نسلی که زمانی با مردم بود و امروز با حاکمیت چای می‌نوشد.

اما حقیقت ساده است: تاریخ هیچ‌گاه هنرمندان جیره‌خوار را به یاد نمی‌سپارد.

در حافظه ملت، تنها صدای آن‌هایی باقی می‌ماند که کنار مردم ایستادند، نه آن‌هایی که مردم را به تمسخر گرفتند.