نقض حقوق زنان در جمهوری اسلامی ایران و قانون اساسی آن قانونی که با نام خدا، نیمی از ملت را حذف کرد

 نقض حقوق زنان در جمهوری اسلامی ایران و قانون اساسی آن

قانونی که با نام خدا، نیمی از ملت را حذف کرد

از روزی که جمهوری اسلامی متولد شد، زن در این سرزمین نه شهروند بود، نه صاحب حق؛ بلکه ابزاری بود برای نمایش “اخلاق اسلامی” در ویترین سیاست مردان.

قانون اساسی‌اش هم از همان آغاز، با لباسی مذهبی، مشروعیت تبعیض را قانون کرد — قانونی که از بدن زن آغاز شد و تا ذهن و صدایش ادامه یافت.

در ظاهر از «کرامت زن» سخن می‌گوید، اما در عمل، او را در خانه محبوس و در قانون محو می‌کند.

اصل ۲۰ قانون اساسی می‌گوید همه در برابر قانون برابرند،

اما بلافاصله قید می‌زند: «مطابق موازین اسلام».

و همین یک جمله، برابری را نابود می‌کند — چون موازین اسلام در جمهوری اسلامی، همیشه توسط مردان و برای مردان تفسیر شده است.

اصل ۱۱۵ می‌گوید رئیس‌جمهور باید از “رجال مذهبی و سیاسی” باشد.

در این یک کلمه، زنان برای همیشه از بالاترین مقام اجرایی کشور حذف می‌شوند.

در قوانین خانواده، زن تابع مرد است؛ برای ازدواج نیاز به اجازه دارد، برای خروج از کشور نیاز به رضایت شوهر، و برای طلاق باید به درگاه قانونِ مردانه التماس کند.

در فقه رسمی نظام، شهادت زن نصف ارزش مرد دارد، دیه‌اش کمتر است، و حتی حق سرپرستی فرزندانش در صورت طلاق از او گرفته می‌شود.

در این نظام، زن نه انسان آزاد، که “ناموس” است؛

وسیله‌ای برای کنترل جامعه، نه عضوی از آن.

اما زن ایرانی، برخلاف خواست حاکمانش، خاموش نماند.

او با شجاعتِ نسل‌ها، از خیابان تا زندان فریاد زد:

زن، زندگی، آزادی.

شعاری که نه فقط علیه حجاب اجباری، بلکه علیه تمام نظام تبعیض‌نویسی قانون اساسی بود.

جمهوری اسلامی، از زن می‌ترسد؛

از اندیشه‌اش، از بدنش، از تصمیمش.

زیرا می‌داند اگر زن آزاد شود، ستون‌های این نظام فرو می‌ریزد.

اما تاریخ یک مسیر دارد:

هیچ حکومتی با حذف زنان، باقی نمانده است.

و هیچ قانونی که بر پایه‌ی نابرابری نوشته شود، ماندگار نیست.

امروز زنان ایران نه اصلاح می‌خواهند و نه وعده؛

آن‌ها بازنویسی قانون را می‌خواهند — قانونی که نه با نام دین، بلکه با نام انسانیت آغاز شود.

شاید آن روز،

ایران برای نخستین بار، واقعاً وطنِ همه باشد.