مدرسه تلویزیونی؛ نمایشی از بی‌تدبیری و بی‌کفایتی

 

مدرسه تلویزیونی؛ نمایشی از بی‌تدبیری و بی‌کفایتی

هر بار که خبر تعطیلی مدارس به دلیل آلودگی هوا منتشر می‌شود، دولت ایران به‌جای ارائه راهکارهای واقعی و پایدار، سراغ نسخه‌ای قدیمی و ناکارآمد می‌رود:

مدرسه تلویزیونی. این اقدام نه تنها نشان‌دهنده ناتوانی مسئولان در مدیریت بحران محیط‌زیست است، بلکه نابرابری آموزشی را هم تشدید می‌کند. دانش‌آموزانی که دسترسی به تلویزیون یا اینترنت مناسب ندارند، عملاً از آموزش محروم می‌شوند و این شکاف هر روز بزرگ‌تر می‌شود.

آلودگی هوا بحران ملی است، اما پاسخ مسئولان هنوز در حد یک راه‌حل نمایشی و سطحی باقی مانده است. هیچ برنامه‌ای برای کاهش منابع آلودگی، بهبود حمل و نقل شهری یا ایجاد فضاهای آموزشی امن وجود ندارد. به جای تلاش برای حل ریشه‌ای مشکلات، دانش‌آموزان مجبور می‌شوند با آموزش ناقص و محدود از طریق تلویزیون، با سیستم آموزشی نیم‌بند کنار بیایند.

این بی‌تدبیری و بی‌کفایتی مسئولان، پیامدهای بلندمدتی دارد: نسل جوانی که حق آموزش کامل ندارد، آینده کشور را هم با مشکلات بزرگ‌تری مواجه خواهد کرد. مدرسه تلویزیونی، نه راهکار است و نه آموزش؛ این فقط نماد ناکارآمدی و بی‌مسئولیتی در مدیریت بحران‌های جدی است.

مهرنوش رهام