عنوان: تهران بی‌آب می‌شود؛ فرمان تخلیه یا اعتراف به شکست مدیریت؟

 

عنوان: تهران بی‌آب می‌شود؛ فرمان تخلیه یا اعتراف به شکست مدیریت؟

پزشکیان، با لحنی آرام و بی‌هیجان، گفته: «تهران ماه دیگر آب ندارد. تخلیه کنید، پاشید بروید شهرهای خودتان.» انگار نه انگار که دارد درباره شهری حرف می‌زند که بیش از ده میلیون انسان در آن نفس می‌کشند، درس می‌خوانند، زندگی می‌کنند و رؤیا می‌بافند. لحن او بیشتر شبیه گزارش مهاجرت فصلی پرندگان است تا هشدار درباره بحران زیستی بزرگ‌ترین پایتخت خاورمیانه. گویی دارد از کوچ فلامینگوها از سیبری به تالاب انزلی حرف می‌زند، نه از فرار شهروندان از شهری که دارد زیر بار بی‌تدبیری و تشنگی خم می‌شود.

تهران سال‌هاست از نفس افتاده. رودها خشک شدند، قنات‌ها فروریختند، سدها نصفه‌خالی‌اند، و مدیریت آب، مثل همیشه، بر دوش مردم افتاده. هر بار که بحران اوج می‌گیرد، به جای برنامه‌ریزی، تنها جمله‌ای به مردم داده می‌شود: «صرفه‌جویی کنید» یا حالا «بروید.» اما سؤال اینجاست: مردمی که خانه، کار، مدرسه و زندگی‌شان در تهران است، دقیقاً به کجا بروند؟ این مهاجرت اجباری قرار است به کدام مقصد ختم شود؟

بحران آب فقط عدد و نمودار نیست. صدای لوله‌های خشک در خانه‌های تهران، نشانه شکست سیستم شهری است که سال‌ها با بلندمرتبه‌سازی، انتقال بی‌رویه آب، و بی‌توجهی به اقلیم شکننده‌اش ادامه داده. شهری که از طبیعتش جدا شد، حالا دارد بهایش را می‌پردازد.

وقتی مقام ارشد کشور درباره تخلیه تهران با چنین خونسردی حرف می‌زند، یعنی بحران از مرحله هشدار گذشته و به عادی‌ترین گفت‌وگوهای سیاسی رسیده. و این، ترسناک‌تر از خود بی‌آبی است: عادت به فاجعه.

تهران امروز، در آستانه‌ی تشنگی، شبیه بیماری است که پزشکش با خونسردی می‌گوید: «اگر حالش بدتر شد، منتقلش کنید.» و کسی نمی‌پرسد چرا تا حالا درمانش نکردند.