گرانی بنزین؛ تکرار یک اشتباه قدیمی — فرار رو به جلوی حکومتی که توان مدیریت ندارد
ر حال حاضر، بنزین در ایران به شکل سهنرخی عرضه میشود:سهمیهای: لیتری حدود ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ تومان،
اضطراری/خارج از سهمیه: لیتری حدود ۵۰۰۰ تومان،
از چه چیزی فرار میکنند؟ بیکفایتی، سوءمدیریت و فساد سیستماتیک
نمیتواند مصرف سوخت را مدیریت کند؛
نمیتواند ناوگان حملونقل عمومی را توسعه دهد؛
نمیتواند پالایشگاههای فرسوده را نوسازی کند؛
و حتی توان مقابله با قاچاق سازمانیافته سوخت را ندارد.
گرانی بنزین، مسکن درد مردم نیست؛ مُسکّن سوءمدیریت دولت است
۱) مصرف بالا بهخاطر ارزان بودن نیست؛ بهخاطر نبود حملونقل عمومی است
تقصیر مردم نیست؛ تقصیر سیاستگذاری غلط است.
۲) قاچاق سوخت توسط اقشار فقیر انجام نمیشود؛ شبکههای سازمانیافته پشت آناند
هرکس در ایران زندگی کرده باشد میداند قاچاق سوخت با «گالن و وانت» نیست؛
۳) افزایش قیمت سوخت همیشه تورمزاست
از کرایه تاکسی و حملونقل گرفته تا قیمت مواد غذایی و کالاهای اساسی؛
۴) بنزین گران میشود، اما ساختار معیوب دستنخورده باقی میماند
گران کردن بنزین فقط یک کارکرد دارد: پر کردن کسری بودجه دولت از جیب مردم.
تناقض شرمآور: دولتی که خودش بزرگترین مصرفکننده و هدردهنده انرژی است، دست در جیب مردم میکند
در حالی که مردم مجبورند با هزار حساب و کتاب چند لیتر بنزین بزنند،
خودروهای دولتی با سهمیههای کلان مصرف میکنند،
صنایع ناکارآمد انرژی را میبلعند،
نیروگاهها گازسوز نیستند اما بنزین میسوزانند،
بخشی از سوخت در مسیر پالایش و انتقال هدر میرود.
بزرگترین اتلاف انرژی در ایران توسط دولت انجام میشود، اما تاوانش را مردم میدهند.
عدالت انرژی؟ یا ابزار فشار بر مردم؟
افزایش نرخ بنزین همیشه با شعار «عدالت» مطرح میشود. اما در عمل:
کسی که ماشین مدل پایین دارد بیشترین ضربه را میخورد.
کسی که خودرو ندارد، با تورم حملونقل و کالاها آسیب میبیند.
ثروتمندان با چند خودرو و درآمدهای بالا مشکلی با بنزین ۵۰۰۰ یا حتی ۱۰ هزار تومانی ندارند.
گرانی بنزین در ایران ابزار عدالت نیست، ابزار فشار اقتصادی است.
یک سیاست شکستخورده که بارها امتحان شده
از دهه ۸۰ تا امروز بارها بنزین گران شده:
۱۰٪ → ۲۰٪ → ۵۰٪ → ۲۰۰٪ → ۳۰۰٪ → سه نرخی → کارت اضطراری…
فقط مردم فقیرتر شدند و خیابانها شلوغتر، ناوگان عمومی فرسودهتر، خودروها بیکیفیتتر و قاچاق بیشتر.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر